Kupno republiki

Z Księgi Przyjaciół

W tym miesięcy kupiłem pewną Republikę. Kosztowny to kaprys, którego już nie powtórzę. Była to zachcianka, którą żywiłem od dłuższego czasu i od której chciałem się uwolnić. Sądziłem, że będzie wcale przyjemnie zostać panem jakiegoś kraju.

Nadarzyła się dobra okazja i interes zawarłem w przeciągu kilku dni. Prezydent miał nóż na gardle: ministerstwo, złożone z jego klientów, było w niebezpieczeństwie. Kasy republiki były puste: nałożenie nowych podatków stałoby się sygnałem do obalenia całego clanu będącego u władzy – może nawet do rewolucji. Znalazł się już generał, który zbroił nieregularne bandy i obiecywał posady i urzędy pierwszemu z brzegu.

Pewien amerykański agent, który był na posterunku, uprzedził mnie o wszystkim. Minister Haciendy przyleciał do New-Yorku: w ciągu czterech dni doszliśmy do porozumienia. Dałem z góry kilka milionów dolarów dla Republiki, a ponadto wyznaczyłem Prezydentowi, wszystkim ministrom i ich sekretarzom pensje dwa razy większe od pensji, które pobierali od państwa. Dano mi w zastaw, bez wiedzy ludu, cła i monopole. Poza tym prezydent i ministrowie podpisali sekretny covenant, na którego podstawie posiadłem faktyczną kontrolę nad całym życiem Republiki. Jakkolwiek wyglądam pozornie, gdy tam przybywam, na zwykłego gościa, bawiącego w przejeździe, w rzeczywistości jestem niemal absolutnym panem kraju. Musiałem dać w tych dniach nową subwencję, dosyć sporą, na odnowienie materiału wojskowego i zabezpieczyłem sobie w zamian za to nowe przywileje.

Wróg potrzebny od zaraz!

Porozmawiajmy uczciwie w obszarze historii: na temat przekazania

 przez Sejm RP statutu organicznego województwa śląskiego 

i akceptacji śląskiej autonomii przez część przedwojennej

 polskiej prawicy, na temat przedpoczdamskich „dzikich”

 wysiedleń Ślązaków dokonywanych przez polską administrację,

 na temat przymusowej polonizacji nazwisk i czyszczenia

 krajobrazu z „obcych elementów” na Górnym Śląsku,

 na temat największej w Polsce sieci obozów komunistycznych

 zarządzanych przez warszawskie ministerstwo. 

To postulaty naszego „rewizjonizmu”. 

Carl Schmitt w swoich rozważaniach poświęconych pojęciu polityczności zwraca uwagę na potrzebę posiadania wroga pojawiającą się w każdej wspólnocie politycznej. Każda konkretna sytuacja różnicy niesie za sobą rozstrzyganie w kategoriach politycznych. Im bardziej jest odczuwalna, tym większy stopień intensywności. Im silniejsza polaryzacja, tym większa mobilizacja społeczna. Im większa mobilizacja, tym większy obszar działania społecznego. Różnica, polemika, spór, wrogość stanowią karmę demokratycznych polityków i partyjnych działaczy. Bez tych koni polityka nie „pojedzie”. Bez tych koni politycy są woźnicami stojącymi samotnie przy dyszlu.

Żaden z polityków nie chce stać przy dyszlu w sytuacji, kiedy wyścig polityczny jest w toku. Stąd paląca potrzeba znalezienia wroga. Wydarzenia ostatnich lat związane z przebudzeniem tożsamości śląskiej przykuwają uwagę polskich elit politycznych i dziennikarzy. Odnieść można wrażenie, że „Warszafka” pilniej zwraca uwagę na sytuację w Katowicach niż na swoje interesy w Brukseli. Nerwowość udziela się nie tylko politykom, ale i masom puszczanym od czasu do czasu odgórnie w ruch.

Odosobnienie i dyscyplina – dobrowolna eugenika Alexisa Carrela

Alexis Carrel (1873-1944), wybitny naukowiec, noblista 

w dziedzinie medycyny (1912), chirurg, prekursor 

transplantologii i teoretyk eugeniki. Założyciel w 1941 

roku Fondation Française pour l’Etude des Problèmes 

Humains. Współpracownik PPF Jacquesa Doriota 

i zwolennik Vichy. Lewica w 1944 roku starała się 

zniszczyć Carrela, stawiając przed sądem jako zdrajcę 

Francji. Zmarł 5 listopada 1944 w Paryżu, unikając

rewolucyjnego trybunału szykowanego 

przez gaullistów i komunistów.  

„Dla zachowania elity eugenika jest nieodzowna”. – pisał w 1935 roku francuski noblista i eugenik Alexis Carrel. Jego praca „L’Homme, cet inconnu”, będąca manifestem nowej dobrowolnej eugeniki została przetłumaczona przed II wojną światową przez Ryszard Świętochowskiego i opublikowana przez Wydawnictwo „Biblioteki wiedzy” Trzaski, Everta i Michalskiego w Warszawie. 

Krótki fragment tej mało znanej książki: 

Elektorat modyfikowany genetycznie?

– czyli trochę fantastyki politycznej

Czy zmierzamy ku cywilizacji awatarów?
Wybierz sobie, jakie chcesz dziecko.

W jednym z ostatnich artykułów „Egalitarian Eugenics: Prospects and Perspectives” Alex Kurtagic dotyka interesującego, ale traktowanego podejrzliwie problemu. 
Eugenika staje się znowu modna, choć nie posiada dobrej renomy ani w środowiskach lewicowych, ani w środowiskach prawicowych, zwłaszcza tych odwołujących się do zasad etyki chrześcijańskiej. Paradoksalnie, w przypadku obu środowisk  znaleźlibyśmy niezliczoną ilość przykładów znanych osób akceptujących zasady eugeniczne a nawet uczestniczących w ich tworzeniu. Przypomnijmy z jednej strony Francisa Galtona, Barnarda Shaw’a, Herberta George’a Wellsa, Trofima Denisowicza Łysenkę, Salvadore Alliende, czy syjonistę Janusza Korczaka i libertyna Tadeusza Żeleńskiego-Boya. Z drugiej, wspomnijmy tylko noblistę Alexisa Carrela i pisarkę Zofię Kossak. 
Stoimy przed poważnym problemem, czy odradzające się współcześnie teorie eugeniczne są nadzieją na przełamanie impasu cywilizacyjnego narodów europejskich, czy ugruntują dominację lewicowo-liberalnego modelu społeczeństwa? Alex Kurtagic poszukuje odpowiedzi na te pytania w obszarze politycznej futurologii.  

Zapomniana Paneuropa Prinza Rohana

Wiedeńskie spotkanie Verband für kulturelle
Zusammenarbeit w 1926 roku.
W pierwszym rzędzie u dołu pierwszy
od lewej Karl Anton Prinz Rohan. 

Ostatni numer „Templum Novum” (nr 11-12/2011-2012) obfituje w szereg interesujących artykułów, spośród których na czoło wysuwa się obszerne opracowanie Ronalda Laseckiego poświęcone recepcji idei Imperium Europeum w obrębie radykalnej prawicy. Niech poniższy tekst będzie okazją do przypomnienia wielkiego zapomnianego imperialnej idei paneuropejskiej – Karla Antona Prinza Rohana. Postać czesko-austriackiego myśliciela konserwatywnej rewolucji przypomniał kiedyś prawicowy periodyk „Národni Myšlenka” (K. Veliky, Karl Anton Rohan: mezi dvěma křiži, nr 46/2009). Warto przy okazji przypomnienia tego artykułu zebrać również rozproszone informacje na temat tego człowieka pominiętego przez oficjalną historię.

Anime In Fiamme

Pieśni z Noirmoutiers

Rose Rovine E Amanti - Anime In Fiamme (Di Eternità Siamo Fatti, Enternamente Rimarremo) 

z albumu Grain

CasaPound, „faszyzm trzeciego tysiąclecia”?

Powstałe w 2003 roku CasaPound bywa określane przez swoich zwolenników jak i przeciwników „faszyzmem trzeciego tysiąclecia”. Ruch nie koncentruje się na klasycznym podejściu do polityki, lecz kładzie nacisk na walkę w obrębie kultury oraz wspieranie barwnego melanżu społecznych inicjatyw swych członków. Łączy z powodzeniem cechy skrajnej prawicy z elementami anarchizmu.

Tar a Ri!

Z Księgi Przyjaciół

„Tar a Ri. Variationen über ein konservatives Thema”
do zakupienia w Uwe Berg Verlag

„Pewne jezioro, szarą krwią/jesieni zatrute do cna,/mnie też uczyniło chorym” – rozpoczyna złowieszczo jeden ze swoich wierszy Gottfried Benn. W innym rozpoznaje bezwzględnie współczesną chorobę ducha: „skrzepy dwudziestego wieku”, „zakłócony krwioobieg wczesnego stworzenia”, „kryzysy ekspresji’, „napady erotyki”, „negrospiritualis”. W kolejnych swoich wierszach rozpatruje koniec: „oddycha się z trudem”, „dwupłciowe powietrze” hamuje podstawowe funkcje organizmu, „mięso zamienia się w glebę”, „sok gotuje się do odpłynięcia”, marzy się już tylko o „nieeuropejskich monsunach i żółtych oceanach”.

W wierszu „Finis Poloniae” diagnozuje śmiertelną chorobę cywilizacji europejskiej: „To, co wielkie, ginie z własnego powodu,/mówiąc do siebie, wydaje ostatni dźwięk,/obcą pieśń, którą nieczęsto się zna,/czasem się toleruje”.